SEVGİN SEBEPSİZ OLSUN

Duvarların vardır bilmediğin, görmediğin, kör olduğun kendine

Duvarların ardına gizlemişsindir öfkelerini de sevgini de

Kendin bile unutmuşsundur, gözünden ırak, gönlünden ırak bıraktıklarını.

Bir gün gelip kayıp gider insanlar bir yıldız kayarcasına,

Öyle dersin, böyle dersin kabul edersin,

Ya da duvarın arkasında kalakalmıştır tüm öyleler-böyleler.

Zaman geçer bir gün karşına sebepsiz sevdiklerinden biri dikilir

Der ki; kendimi size hiç beğendiremedim, enler için çalıştım, yine de görmediniz,

Şaşkın kalırsın niye diye?

Sevgin sebepsizdir halbuki,

Beğenmek gerekmez ki, enlere sığmaz ki, odur, öyledir, tastamam çok sevilesidir

İyi de bunu ben bilmiyorum ki dediğinde bir daha şaşırırsın

Sana yapılmadı diye kızdıklarının aynısını senin de yapmadığını görme anıdır işte.

O zaman öyle çok bağırmak istersin ki, sevginin sebeplere eklenemeyecek kadar koşulsuz olduğunu

Seni seviyorum, çünkü seni seviyorum.

Ve sen ne olursan ol, eklemeler, çıkartmalar değiştiremez ki bu sevgiyi

Belki de bana verilmedi dediklerim de böyleydi, görmedim, kör olmuştum kendi sınırlarıma

Diyorum ki, çok geç olmadan, sevdiklerin yanı başındayken, yaşarken

Sınırlarını yırt, sebeplerini buruştur ve gör

Sebeplerden ayrışmış, sebepsiz sevgini

Ve söyle, bir kere, çok kere, defalarca söyle

Belki bir gün gelecek ve söylemek istediğinde artık yıldızlar kaymış olacak,

Bugün, şu an, şimdi

Başka da vaktin yok, elindeki hazinen “şimdi” den ibaret

Ona sahip çık.

Sebepsiz, sadece ve şimdi!