VAR, var, senin için, bizim için var…

Dün bir arkadaşımla uzun bir telefon sohbetinde, “Bana söylediklerini yazsana, elimin altında olsun, bende söylediğin cümlelerden yararlanmak istiyorum.” dedi.

E madem yazıcam bari isteyen, ilgisini çeken olursa kutudan alıp yararlansın dedim ben de.

Başlangıcını bilmediğim, geçmişe dayanan bir sorunum vardı. Hayatımda bazı şeylere hep “yok”tan bakmak. Bunu ilk fark ettiğimde dedektif tuttum kendi ağzımdan çıkanları yakalasın diye ( Bedava olsun ve 7/24 çalışsın diye haliyle kendimi dedektif eyledim.)

Dükkana giriyorum ve cümlem şu; “Vitrindeki mavi kazağın kırmızısı yok değil mi?”

Nasıl yani, böyle saçma bir soru, girizgah olur mu ya, sonra dedektifim iyice konsantre oldu ve not almaya başladı. “Kesin burada yine park yeri yoktur. Ay şimdi bu sıraya girdim ya, en ağır bu ilerler.” Bunlar minik örnekler. Bunun ilişki ile, arkadaşlık ile, aile ile ilgili versiyonları da azımsanmayacak boyuttaydı. Bir sabah uykumdan “var” kelimesi ile uyandım. Genelde şarkı mırıldanarak uyanırım da. Bu sefer ki ‘var’ oldu. Sonra oturdum ve kafamda neler nasıl ‘var’ olsa diye dizmeye başladım. Şöyle dizildiler. Var. Kendim ve hayatım, hayatıma dokunan, hayatlarına dokunduğum herkes için ihtiyacı olanlar ve istedikleri var. Ben/Biz var’ın hayatımıza kattıklarını kucaklamayı, var’ın getirdiği mucizeleri almayı, var’ın bolluk bereketinin tadını çıkarmayı, var’ın keyfini sürmeyi, var’ın hayatlarımızı kolaylaştırmasına izin vermeyi, var’ı kucaklamayı, sahip çıkmayı, sorumluluğunu almayı ve “varı” sevmeyi , en yüksek seviyede mümkün kılmayı kabul ediyorum/ediyoruz. Tüm bunları mümkün kılmaya talibim, gönüllüyüm.

Başkalarına da bakıp “O beceremez, öbürü basiretsiz, yavrum o çok şanssız vs. demeyi bırakıyorum.” (Bazen hadsizlik yaptığım da oluyor işte.