AYARI DEĞİŞTİRMENİN YOLLARI

Karşımda hayatımızın olağan parçası olan zoom ekranı var. Karşılıklı konuşuyoruz. Birbirimizin ekrana yansımasını seyrederek. Seslerimiz kablolardan geçip bir hoparlörde can buluyor. Ne tuhaf. İletişim deyince aklımıza gelen şeyin bu olması.

Nasıl yapılır, yapabilir miyim? Ben şöyle yapıyorum işte, olmuyor ama. İşe yaramıyor…

Böyle bir sohbet geçiyor aramızda. Bir yandan da elimde bir kumanda, arada izin istiyorum. Bir saniye şunun derecesini bir kısayım, ay ben en iyisi bunu nem almaya çevireyim, yok o da kesmedi, şu kanatlarını karşıya sabitleyeyim.

-Bu çaban niye? dedi.

-Klima fazla geliyor, rahatsız ediyor.

-Hımmm, bilgisayarın dizüstü değil mi?

-Evet.

-Peki, odada başka yer var mı?

-Var tabii…

-Yerini değiştirsene.

-Ha doğru ya, bir saniye. A buraya gelince rahatsız etmiyormuş.

-Demin bir soru soruyordun ya. Cevabı böyle işte.

Sessizlik…

-Anladım. Diyorsun ki; beni rahatsız eden bir şey var. Ben de elime kumandayı almış onun ayarları ile oynayıp duruyorum. Farklı bir ayar arıyorum, rahatsızlık vermeyecek. Halbuki ben konumumu değiştirsem, gerekirse aradaki mesafeyi arttırsam, sorun çözülecek. Başkasının ayarları benim elimde değil. Onun ayarları ile oynayamam, ama kendi konumumu değiştirmek benim elimde. Mesafeyi ayarlamak benim elimde. Sınırları belirlemek benim elimde. Bunu bana hep hatırlattığın yolla yapacağım. İfade ederek. Net, sade, kolay anlaşılır bir dilde. Evet, hayır. İstiyorum, istemiyorum. Bana iyi gelen, bana iyi gelmeyen…

-Çok doğru anladın. Yaşam anlamamız için küçük jestlerle bize sahneler yazar ve önümüzde oynatır. Aynen şimdiki gibi. Sadece dur, gör, dinle. Sonra da oku. Olanları oku. Deneyimi oku. Okudukça anlayacak, anladıkça bilecek, bildikçe olacaksın. Ne mi olacaksın? Kendin olacaksın. Sana verilmiş en büyük armağan. Sen. Sen olmak. Kendin olmak. Sana “…” .olmalısın diye gizlice dayatılanlardan “özgür bir sen” olmak. Parmak izin kadar sana özel ve dünya da eşi olmayan bir sen. Tek ve eşsiz.