DÖNEMEÇTEN DÜZLÜĞE

Hayatı bazen kıvrıla kıvrıla keskin dönemeçlerden oluşan, her dönemeçte devamını bilmediğim sadece döne döne ilerlediğim, hatta bazen dönmekten şiddetli mide bulantısı, baş dönmesi yaşadığım kıvrımlı dağ yollarına benzetiyorum. O kadar ki yeter artık, düzlük olmayacak mı, önünü gördüğüm geniş yol lütfen diyesim gelir! Hep derim ki, benim çıktığım yolculuklar bir yerleri, bir şeyleri keşfetmek için gibi görünse de kendime olan bir keşif yolculuğu olarak demleniyor ateşte işte. Bu sefer de saatlerce süren mide bulantılı dağ yolları Saraybosna’dan Kotor’a bağlandı. Varış noktasına geldiğimde beni harika bir gökkuşağı karşıladı yine ve yeniden. Kendisiyle aramızda gizli bir diyalog var, bazen karşıma öyle zamanlarda çıkar ve bana sadece renklerin buluşmasını, mucizeleri hatırlatır. Güç verir. Olan bitenleri hep rasyonel bir tencerede kaynatmaya çalışıp, sonra da leziz bir tat aramamla eğlenir. Renkler der sanki, bir arada buluşsun, bırak kaynaşsın, yan yana dursun. O anlarda tüm yaşadığım bulanıklıklar, sıkıntılar geride kalır ve nefes alırım. Derin, içime doğru, sonra veririm. Almak, vermek. Tutmamak. Olanla tatmin olmak. Olan bitene gövde gösterisinde bulunacağına, kendini seni canlandıracak, güçlendirecek, ilham olacak oluş haline bırakmak. Bırak heyecanla kaynaşsın. Tutma, fren yapma, bırak ne olacaksa olsun?