GÜZELLİK

İç güzelliği, dış güzelliği gibi değildir, yaşlanmaz. Halbuki öyle alıştırıldık. İki çocuğa yan yana rastladığınızda, çocuklardan birisi “güzel”, diğeri ise varsayalım ki o kadar dikkat çekici olmasın. Ya da birisi şıklıkla, diğeri sıradan kuşanmış olsun giysilerini. Ve biz refleks olarak güzel olana, şık olana güzelliğiyle ilgili iltifatlar, şakalar yaparız. Diğer çocuğu unuturuz. O ne hissediyor, orada neler oluyor diye. Keza güzel olana iyilikte yapmış olmayız ama kendimizce hoş bir şeydir söylediklerimiz. Halbuki her şeyin izi kalır. Yeri kalır. Bir gün çocuk kendi iç güzelliğini keşfedene kadar da elindekini 1-0 önde başladığı sermayesi sanır ve tabii ki hep yanılır. Yaşam inşaatının ne kadar gösterişli olduğu değil de temelinin bataklığa mı, sapasağlam toprağa mı atıldığıdır önemli olan. Bazen minik bir rüzgâr iskambil kâğıdı gibi devirir o gösterişi. Bazense yaşlanmayacak olan ruhun güzelliğini temelinden koparamaz güçlü fırtınalar bile.