HEPİMİZ KORKUYORUZ.

Neden olmasın? Şöyle kalbini açmaya kalksan ve içinden doğal halin çıksa. Entelektüel bilgini bir kenara bırakıp çocukluğundan beri yoncaların arasındaki dört yapraklıyı aradığını itiraf etsen? Gece tıkırtı duyduğunda ne kadar da korktuğunu söylesen mesela. Franz Kafka en yakın arkadaşından kendi yazılarını öldükten sonra yakmasını istemiş, yazılarının çok kişisel olduğunu, onun hayatının kimseyi ilgilendirmeyeceğini düşündüğünü söylemiş (Neyse ki arkadaşı dediğini yapmamış) Bir yönetmenin hikayesini okumuştum, filmlerinin bazılarının ilk çekim gününde stresten mide kanaması geçirdiğini anlatıyordu. Hepimiz korkuyoruz, cesur görünmeye çalışsak da güçlüymüşüz gibi dursak da korkuyoruz işte. İnsanız, beğenilmemekten, başaramamaktan, istenmemekten, gün gelip bırakılmaktan deli gibi korkuyoruz. Sadece söylemiyoruz, belli etmiyoruz. Sanıyoruz ki korkularımızı, zayıflıklarımızı söylersek ezerler, alay ederler, küçük görürler? Deneyebilirsin. Önce güvendiğin insanlardan başlayabilirsin. Ne dersin, samimi olmayı, kalbini açmayı dener misin bugün. Var mısın?