KÜREĞİ NE TARAFA DOĞRU ÇEKECEKSİN

Akıntıya karşı kürek çekmek. Bazen bir fotoğraf, bazen bir film, bazen kitaptaki bir cümle... İlla bir şeyleri bizzat yaşamak gerekmiyor. Bir fotoğrafa bakarken ya da eğlenmek için doğada yol alırken de çok yoğun duygular yaşayabilirsin. Anlamak üzere zihninin kıvrımlarından akmasına yol verirsen eğer o daracık yerlerden ne heyecanların akacağına inan sen bile şaşarsın.

Hayatın, kavranması akıl düzeyinin ötesinde dinamikleri olduğunu yıllar önce keşfetmiştim. Zira aklıma, bilgime, tecrübeme, imkanlarıma rağmen bir çemberin içinde koşan fare gibi bir hikâyenin içine girmiştim. Ne içinden çıkabiliyor ne ileri gidebiliyor ne de bir sona ulaşıyordum. Her şeye rağmen olan bitenleri durduramıyor, değiştiremiyor, iyileştiremiyordum. Yıllarca devam etti. Yıllar sonra bu dönemi geride bıraktığımda, bana bir şey olmadığını sanıyordum ki, hayata verdiğim tepkilerimden durumun böyle olmadığını anlamam uzun sürmedi. Sağlam durmalıyım kararım sebebiyle her şey derine gömülmüş, her şeyin üzeri örtülmüştü. Ta ki, ufacık bir çağrışım yapacak ciddiye alınması söz konusu bile olmayacak bir olayla mezara gömdüklerim kafalarını uzatana kadar. İşte öyle anlar o kadar kritik olur ki, olayların dilini çözmeyi başarırsan hayatın kurtulur. Hayatın dili aynı anadili gibidir insanın. Anadilimizi doğduğumuz andan itibaren çevremizdeki konuşmalara, seslere, söylemlere maruz kalarak öğrenmeye başlarız. Ve bu dili öğrenmek için her şey interaktif olmalıdır. Yoksa topal kalır anadil. Hayatın dili de böyle bir şeydir işte, karşılıklı oluşur. Maruz kalırsın, anlarsın, cevap verirsin. Ya da maruz kalırsın, yanlış anlarsın ve ona göre cevap verirsin. Doğru anlayıp cevap verdiğinde akıntıyla yol alırsın, yarasız, beresiz. Yanlış anlayıp cevap verdiğinde ise akıntıya karşı yol almaya başlarsın. Yanlış mıdır? Hayır. Sadece meşakkatlidir. Mücadele sana haz veriyorsa, zorlukları aşmak tatmin ediyorsa, akıntıya karşı kürek çekmek mutlu ediyorsa yanlış bir şey yok tabii ki.