O HİÇ SUSMAYACAK

Bana diyor ki,

“Sen daha evvel yapmadın ki, denemedin ki, git öğren, eğitimini al, hatta birden fazla defa al, yetmez dene, yine yetmez, onay ara, üstad onayı almaya çalış, zamana bırak, zaman içinde defalarca test et, zaten de maymun iştahlısın, ya devamını getiremezsen, seni niye seçsinler ki bu iş için.”

Daha neler neler…

Ya düşmanım mısın, bu ne biçim dostluk, bu nasıl bir sırdaşlık? Beni hiç sevmiyor musun? Niye böyle yapıyorsun? Hiç mi oluru yok bu işin? Bu dediklerin olmadan ben bir şey yapamayacak mıyım? Umutsuzluk aşısı mı yaptılar sana? “Olabilir, neden olmasın” kelimeleri yok mu senin lügatında?

Sana bir şey diyeyim mi, sana inanmakla hata ettim bugüne kadar, senin yaptığını düşmanım yapmaz. Artık seninle olan yakınlığımı gözden geçirme zamanı geldi! Sana o kadar inanıyor ve güveniyordum ki, bugüne kadar koşulsuz ‘evet’ dedim bana söylediklerine! Seni hiç sorgulamadan kabul ettim!

‘Yeter’ diyorum. Benden uzak dur. Sana itaat etmeyi bırakıyorum. Sen ve senin gibilerin bana kurduğu her cümleyi dikkatle dinleyeceğim ama boyun eğmeyeceğim. Ya dediklerin doğru değilse ya seni de kandırmışlarsa, ya da şahit olduğun bir hikayeyi mutlak ve sonsuz bir doğru zannettiysen, yanılmış olamaz mısın?

Bu hikâye kiminle mi geçti aramızda? Düşüncelerim ve ben. Çünkü ben düşüncelerime ‘benim’ diye o kadar itibar etmiş, o kadar sahiplenmişim ki, bazen bana kötülük yaptığını fark edememişim. Şimdi artık emin misin diye defalarca soracağım ona? Biliyorum niyeti kötü değil, sadece o da kanmış, inanmış bir gün bir yerlerde. Emin misin? Ne kadar eminsin, bana örnek verebilir misin? Artık sen de dışarıdaki bir yabancısın benim için. ‘Evet’ demeden önce, ‘Emin misin, emin miyim?’ diye yaklaşacağım senin uyarılarına...

Bilgin olsun, şaşırma diye yani. Bazen en büyük düşmanımız düşüncelerimizdir. Bu da günün ana fikri olsun.