YOLDAKİ DOST

Bir gün bir yolculuğa çıkmak üzere yola koyulmuştum. Kısa bir süre yol aldıktan sonra yolda biriyle karşılaştım. Hiç tanımıyordum. Ama görüntüsünden temiz, iyi eğitimli, düzgün birine benziyordu. Yol boyunca hiç konuşmadık. Sadece aynı ritimde ilerliyorduk. Biraz geride kalanı, önde olan yol boyunca bekliyordu. Beklerken de çok eğleniyordu. Yol arkadaşım yol boyunca hem dostlarla, hem de tehlikeli düşmanlarla karşılaştı. Onu izliyordum. Dostlarla selamlaşıyordu. Nedense o dostlar beni onun sahibi sandılar. Yanımdan geçerken ne kadar sevimli ve sıcak bir yol arkadaşın var gibilerinden bana da tebessüm etmeyi unutmadılar. Yolculuk işte hep dost diyeceklerimiz yoktu yollarda. Bazen de “dolanma bizim mahallemizde bak biz kalabalığız, sokaklarımızda yabancı sevmeyiz” dercesine kötü bakışlı, yüksek seslilere de rastladık. Yol arkadaşım onlara uzaktan öylece baktı, muhatap olmadı, sanırım hiç de korkmadı. Yoluna devam etti.

Belli etmesem de içimde hafif bir endişe oluşmaya başlamıştı. Birazdan son noktaya varacaktım ve ondan sonra dönüşe geçecektim. Peki ben dönüşe geçerken o ne yapacaktı, çıktığı yola aynı istikamette devam mı edecekti?

Nitekim son noktaya varış ve dönüşe geçiş anı geldi. Ben kendi yolumdaki dönemecimi gerçekleştirdim. Çok kısa bir süre sonra yolda karşılaştığım arkadaşım da döndü. Yine aynı yönde birlikte ilerliyorduk. Sonra birdenbire yanımdan hızla koşan bir çift gördüm ve hemen yanlarında yol arkadaşımı. Hiç arkasına bile bakmadan yanımdan ayrılmış ve yolda rastladığı diğerleriyle yola devam etmeye karar almıştı sanki. Sanki benimle varacağım yere kadar gelmeyi seçmiş ancak varış noktasından sonra beni kendi yoluma bırakmıştı. Zira gittiğim yerden şimdi geri dönecektim. Amaç neydi bilmiyorum? Bana varacağım noktaya kadar eşlik etmek miydi sadece. Niye benimle beraber dönmüştü de benimle devam etmemişti? Peki niye hemen oracıkta başka bir yol arkadaşına geçiş yapmıştı?

Bilmiyorum? Cevabı merak ediyorum ama henüz bilmiyorum? (Bu sabah koşumdaki siyah bir köpekle aramdaki macera)